O kiepskim podejściu do migracji schematów baz danych w Django pisałem już w 2014r. Co jakiś czas jednak temat do mnie wraca, gdyż w niektórych projektach używam (niestety) tego rozwiązania. Powody są różne, a główny to “oszczędność czasu”. No bo trudno zaprzeczyć, że automatyczne wygenerowanie plików z migracjami jest wolniejsze od klepania XML-i Liquibase lub plain SQL , prawda? Sam z tego przecież korzystam…

Jednak bywają takie momenty, gdzie zostaję z tymi migracjami w “czterech literach”, gdzie nawet nie dochodzi ani jeden promyk światła. I taką sytuacją jest m.in. usuwanie atrybutu z modelu, co generuje operację RemoveField.

Próbowałem restful.js, próbowałem jQuery REST client, aż ostatecznie dałem sobie spokój. Dla mnie były jakieś trudne/ciężkie w użyciu. A czym powinien być REST client? Cienkim wrapperem na dowolnego klienta HTTP, który gada z dowolnym url-em.

Na własne potrzeby założyłem, że:

• interfejs ma być banalnie prosty w użyciu
• wystarczy obsługa tylko content type application/json
• ma być obsługa nagłówków, także defaultowych (żeby się nie powtarzać)
• dozwolona jest zależność od jQuery (można się tego względnie łatwo wyzbyć)

Powstał prototyp:

Znalazłem ostatnio dwa ciekawe wpisy traktujące o architekturze REST. Pierwszy z nich jest autorstwa niezastąpionego Martina Fowlera, który ciekawie przedstawił drogę od prostych usług typu RPC aż po podstawy RESTful (ale nie samego REST-a). Zdecydowanie ułatwia przejście od jednej do drugiej koncepcji:

Z kolei drugą perełką jest wpis Ryana Tomayko , programisty GitHuba i Heroku, który wytłumaczył idee RESTful (wirtualnej?) żonie. Niestety środowisko zwolenników ideologii ponad rozsądkiem zaatakowało Ryana i autor usunął artykuł-wywiad (a obecnie cała jego strona nie działa), ale na szczęście (w tym wypadku) Internet zachował jego kopię. Znajdziecie takową wyrenderowaną do PDF oraz na archive.org .

15 i 16 lutego 2014 odbył się Django Sprint w Krakowie, na którym najlepsi programiści Python poprawiali błędy Django. A ja zapytuję - po co poprawiać coś, co jest w wielu miejscach źle zrealizowane “by design”?

Oczywiście przesadzam, ale nie mogę oprzeć się krytyce, skoro na prawdę istotne wady Django nie są korygowane a istotne feature requesty są odrzucane za “niezgodność z Django ethos”. Kilka najbardziej irytujących błędów i braków na mojej liście:

Prawa Murphy’ego znane sią chyba każdemu, także osobom nietechnicznym, od dobrych dwóch dekad. W tym krótkim wpisie przytoczę kilka “praw”, które zazwyczaj traktowane z przymrużeniem oka, są podstawą rzemiosła profesjonalisty, a szczególnie administratora lub wdrożeniowca.

Stosując metodykę DevOps, a nawet ograniczając się tylko do samego continuous delivery lub continuous deployment, istotnym czynnikiem jest zapewnienie jakości. Przeprowadzając wszelakie operacje w środowiskach produkcyjnych istnieją dwie naczelne zasady: możliwie najkrótszy downtime (lub zero downtime) oraz niedopuszczanie do wprowadzania wadliwych wersji.

Nie tak dawno temu wielu zarzucało Django , że w przeciwieństwie do Railsów nie posiada wbudowanego rozwiązania umożliwiającego wersjonowanie i modyfikowanie struktur bazodanowych. Niedługo po tym pojawił się South - dosyć obiecujące rozwiązanie, które oczywiście szybko przygarnąłem do projektów. Z czasem jednak okazało się, że architektura tego rozwiązania ma szereg wad.

Na południe

Podstawowym problemem a zarazem zaletą South jest związek migracji z aplikacjami Django . To poszczególne aplikacje są “dostawcami” migracji. Ma to na celu umożliwienie łatwiejszego utrzymania reusable apps, których upgrade w projektach był bez South bardzo trudny - wymagał poznania zmian struktury i własnoręcznego przygotowania skryptów SQL . O ile było to mozolne ale do zrobienia, to ustalenie migracji danych nie sposób było odtworzyć. Dzięki South sprawa się uprościła.

Celery

Celery był obiecującym pakietem umożliwiającym kolejkowanie i asynchroniczne wykonywanie zadań, oraz w pewnym stopniu rozproszenie systemu. Kiedyś udało mi się nawet pracować z w miarę stabilną wersją, lecz wskutek błędu związanego z task.retry zostałem zmuszony poszukać rozwiązania w upgrade pakietu. Obecnie major release Celery nosi numer 3 i niestety niewiele się zmieniło w kwestii stabilności.

Autor pakietu, Ask Solem, ma łeb na karku ale wziął sobie na niego za dużo projektów. Mam wrażenie, że facet już nad tym nie panuje. Celery opiera się na jego dwóch innych produktach: Kombu i Billiard . Kombu zastępuje kilka starszych pakietów (również jego autorstwa). Billiard zastępuje standardowy multiprocessing (autor chciałby, aby kiedyś znalazł się w dystrybucji Pythona). Niestety Billiard również jest delikatnie zmaszczony .

Prowadziliśmy swego czasu dyskusje o logice biznesowej i szukaliśmy rozwiązania starając się znaleźć jej miejsce w MVC . Stosując bowiem ten paradygmat logika naturalnie “rozmywa się” po kontrolerach i modelach (ekstremiści wstawiają ją nawet do widoków). Typowy przykład złego podejścia to kiepskie implementacje ORM (Propel - PHP , DjangoORM - Python ):

class User(Model):
    def save(*args, **kwargs):
        pass

W tym przypadku Model jest jednocześnie persistance managerem i wykonuje operacje, których nie powinien. Prawidłowe podejście to

class UserManager:
   def save(self, user):
       pass

Który kod łatwiej przetestować? Gdzie znajduje się logika zapisu stanu encji?

A dyć prosto:

• wybudować,
• wynająć stragan albo blaszak,
• zaopatrzyć się w sznur, dyktę i kilka pustaków; z dykty zrobić blat oparty na pustakach, na sznurze rozwiesić majtki.

Na czym postawić sklep?

• na ulicy,
• na chodniku,
• na głowie.

Sklepu internetowego nie da się postawić. Postawić można natomiast mi piwo.

System e-commerce wdraża się w cały biznes, łącznie ze szkoleniem pracowników. System musi być dostosowany do celów biznesowych pod względem funkcjonalnym a także wydajnościowym. Powinien współpracować z innymi systemami przedsiębiorstwa, powinien być user-friendly, powinien być dobrze napisany, aby go utrzymać. Oczywiście można to wszystko olać i postawić sklep (patrz początek).