Mój blog zdążył zniknąć z sieci, po tym jak OVH wskutek ich błędu usunęło mój serwer fizyczny. Powodem usunięcia serwera był brak powiadomienia o wyłączeniu usługi, które zawsze przychodzi, i od którego jest 7 dni na uregulowanie płatności i przywrócenie maszyny. Reklamacja została oczywiście odrzucona, a kopii danych nie było.

Ludzie dzielą się na tych, którzy robią backupy i na tych, którzy dopiero zaczną je robić

Robienie backupów nie jest procesem trywialnym. Jest kosztowny, wymaga infrastruktury, zaplanowania, i opracowania procedur odzyskiwania danych.

Znalazłem ostatnio dwa ciekawe wpisy traktujące o architekturze REST. Pierwszy z nich jest autorstwa niezastąpionego Martina Fowlera, który ciekawie przedstawił drogę od prostych usług typu RPC aż po podstawy RESTful (ale nie samego REST-a). Zdecydowanie ułatwia przejście od jednej do drugiej koncepcji:

Z kolei drugą perełką jest wpis Ryana Tomayko , programisty GitHuba i Heroku, który wytłumaczył idee RESTful (wirtualnej?) żonie. Niestety środowisko zwolenników ideologii ponad rozsądkiem zaatakowało Ryana i autor usunął artykuł-wywiad (a obecnie cała jego strona nie działa), ale na szczęście (w tym wypadku) Internet zachował jego kopię. Znajdziecie takową wyrenderowaną do PDF oraz na archive.org .

Prowadziliśmy swego czasu dyskusje o logice biznesowej i szukaliśmy rozwiązania starając się znaleźć jej miejsce w MVC . Stosując bowiem ten paradygmat logika naturalnie “rozmywa się” po kontrolerach i modelach (ekstremiści wstawiają ją nawet do widoków). Typowy przykład złego podejścia to kiepskie implementacje ORM (Propel - PHP , DjangoORM - Python ):

class User(Model):
    def save(*args, **kwargs):
        pass

W tym przypadku Model jest jednocześnie persistance managerem i wykonuje operacje, których nie powinien. Prawidłowe podejście to

class UserManager:
   def save(self, user):
       pass

Który kod łatwiej przetestować? Gdzie znajduje się logika zapisu stanu encji?